می دانیم که اکسیژن مورد نیاز سلولها توسط مویرگ ها و از طریق هموگلوبین تامین می شود. این سوال پیش می آید که تامین اکسیژن از بیرون به چه درد سلول می خورد؟ مگه پوست شش یا سیستم جذب اکسیژن موضعی دارد؟ چه اکتیوهایی باعث اکسیژن رسانی می شوند؟
برای پاسخ به این سوالات باید بگوییم وقتی از اکسیژن رسانی به پوست صحبت می شود معمولا یکی از دو مکانیزم زیر مورد استفاده قرار می گیرد:
افزایش جذب اکسیژن از هموگلوبین
سلولهای پوست اکسیژن مورد نیاز خود را از هموگلوبین خون می گیرند. وقتی سلولهای پوست در شرایط کم اکسیژن قرار می گیرد (مثل آنچه در کربوکسی تراپی اتفاق می افتد)، اکسیژن بیشتری از هموگلوبین دریافت می کنند.
بنابراین یکی از مهمترین مکانیزم های اکسیژن رسانی به پوست ایجاد شرایط کم اکسیژن (هایپوکسی) اطراف سلولها است.
ریبوکسیل در واقع ریبوز برگرفته از ذرت است که ساخت ATP در سلولهای پوست را افزایش می دهد. ATP مولکولی است که با از دست دادن فسفات، انرژی مورد نیاز سلول را فراهم می کند. قند ریبوز بخشی از ساختار ATP است. به شکل زیر دقت کنید:
برای اثبات اثر ریبوکسیل در افزایش تنفس سلولی، اثبات کردند که ریبوز باعث افزایش جذب اکسیژن در شرایط هایپوکسی می شود.
افزایش فشار جزئی اکسیژن
فشار جزئی اکسیژن در لایه های پوست متفاوت است. در لایه درم رتیکولار حداکثر 38، در درم پاپیلاری حداکثر 24 و در اپیدرم حداکثر 8 میلیمتر جیوه است. با کاهش فشار جزئی اکسیژن در پوست، کلاژن سازی کم می شود.
برای افزایش فشار جزئی اکسیژن در پوست از حامل های اکسیژن استفاده می شود. پرفلورودکالین حامل اکسیژن است. اکتیوهایی مثل اکسی فُرس Evonic با استفاده از این حامل ها اکسیژن ملکولی را برای پوست تامین می کنند تا فشار جزئی اکسیژن در لایه های پوست افزایش یافته و کلاژن سازی بهتر شود.
